De Haarlemse Kano Vereniging nodigt alle kanovaarders van Nederland en daarbuiten uit voor de 71e Bollentocht van 12 en 14 april. Geniet van een prachtige tocht door de streek bekend om haar tulpenvelden.

De tocht voert over sloten en kleine kanalen en is daarmee geschikt voor iedere kanovaarder. Kan je ten minste 16 kilometer peddelen in een redelijk tempo, ga dan mee! De deelnemers kunnen kiezen uit drie verschillende afstanden: 17, 27 en 35 kilometer. Op zaterdag 13 april staat de Molentocht op het programma van 21 kilometer. Het wordt dus een heel weekend genieten en kanovaren bij HKV Haarlem.

Kijk voor meer informatie op: https://hkvhaarlem.nl/images/BollentochtNL2019.pdf

Het Watersportverbond was in 2018 aanwezig bij de 70e editie van de Bollentocht. Bekijk hier de reportage die we gemaakt hebben:

Na ruim honderd dagen zeekajakken is Rick Hoeksema aangekomen in Happaranda, een Zweedse stad aan de grens met Finland. Happaranda is het eindpunt van de Blue Ribbon Zeekajakroute, die langs de ongeveer 2.400 km lange kustlijn van Zweden loopt. Als eerste Nederlander ooit krijgt Hoeksema in een speciaal bijeengeroepen juryzitting de ‘Blue Ribbon’ uitgereikt. Een onderscheiding die is weggelegd voor een selecte groep solokajakkers die deze tocht hebben volbracht. Ook wordt zijn naam bijgeschreven op de ‘Wall of Fame HBB’, waar de namen zijn vermeld van de eerdere kajakkers die deze fameuze tocht hebben afgelegd.

Hoeksema vertrok op 31 mei met zijn zeekajak ‘Sustainable Solo’ uit het dorpje Svinesund, dat op de grens van Zweden en Noorwegen ligt. De tocht trekt jaarlijks een wisselend aantal deelnemers, want zij moeten op eigen kracht en inzicht in solotocht over zee maken. Een goede conditie en kano-ervaring zijn dus vereist. Dit jaar zijn er drie vaarders die een poging wagen om de tocht te volbrengen. De ultieme beleving van de pure natuur was voor Rick Hoeksema de grootste drijfveer om aan deze uitdaging te beginnen.

Vroegtijdig staken

Hoeksema trof dit jaar zware omstandigheden. Zo had hij meer noordoostenwind langs de Oostzeekust dan de afgelopen jaren gebruikelijk was. Bovendien raakte de man uit Drenthe na 2.000 kilometer op de onstuimige zee geblesseerd. Daardoor moet hij zijn tocht vroegtijdig staken, wat einde avontuur betekende. De jury van Blue Ribbon maakte een uitzondering en nodigde Hoeksema uit om de tocht na zijn herstel af te maken.

Zware omstandigheden

De schouderblessure herstelde voorspoedig en begin september reisde Hoeksema opnieuw af naar Zweden om zijn tocht te hervatten. Ook nu trof hij zware laatste kilometers onder zeer koude en natte omstandigheden. Een pittige wind, golven, dichte mist en enorme stromingsgolven bij een brug zorgde voor de nodige hindernissen. Na een ruw laatste stuk bereikte Hoeksema na 104 dagen, inclusief rustperiode, peddelen eindelijk de Zweeds-Finse grenssteen in Happaranda.

De Nederlandse kanopoloteams zijn er bij de EK Kanopolo in Coimbra, Portugal niet in geslaagd om een halve finale te bereiken. De vrouwen eindigen op een nette vijfde plaats, terwijl de heren op een voor hun teleurstellende achtste plaats eindigen. Voor de onder 21-jaar teams was het een leerzaam toernooi. De u21-heren speelden goed, maar moesten op een aantal cruciale momenten hun meerdere erkennen in een sterkere tegenstander. De jonge u21-vrouwen presteren naar verwachting en tonen hun potentie om verder te bouwen richting het WK volgend jaar in Rome.

De speellocatie van het EK Kanopolo, Coimbra, staat vooral bekend als een zeer levendige en sfeervolle universiteitsstad. De studentenstad ligt aan de oevers van de Mondego, het strijdtoneel van deze EK Kanopolo. De organisatie had een van de beste venue voor een EK ooit gerealiseerd, op een prachtige locatie lagen de vier velden en voldoende tribunes voor publiek. Ook uit Nederland waren veel familie en vrienden naar Portugal afgereisd om de teams luidkeels aan te moedigen.

Gelijke spelen

De Nederlandse heren trokken met de nodige ambitie naar het EK, een plek in de halve finale. Ondanks een uitstekende eerste helft tegen Zweden en een ruime 4-1 voorsprong, werd het in de tweede helft toch nog spannend door slordig spel. Zweden keerde terug in de wedstrijd en Oranje wist de leiding op de valreep vast te houden. In de daarop volgende wedstrijden tegen Zwitserland en Rusland bleven de heren zoekende naar de juiste vorm in de aanval wat in twee gelijke spelen resulteerde. Ook twee goed gespeelde wedstrijden in de tweede ronde werden tegen Frankrijk en Polen niet gewonnen, maar gelijkgespeeld. Voor een plaats in de halve finale moest er vervolgens gewonnen worden van wereldkampioen Duitsland. Ook ditmaal bleek Duitsland een maatje te groot. De strijd om plek vijf t/m acht was vervolgens niet goed. Zowel van België als Frankrijk werd verloren wat de Nederlandse heren een voor hen teleurstellende achtste plaats opleverde.

Lastig toernooi

Het coachduo Paul Snijders en Jeroen Dieperink blikt terug: “Het was een lastig toernooi voor ons. Het liep niet zo soepel en het was moeilijk om het beter te laten lopen. Bij vlagen ging het goed, maar niet genoeg. Ons speelschema was heerlijk. Elke dag twee wedstrijden en niet te laat of te vroeg. Verder was alles om de wedstrijden heen goed georganiseerd. De sfeer in de groep was ook gezellig. Helemaal top dus. Alleen het samenspel liep niet goed. Het basisniveau was oké, maar niemand steeg boven zichzelf uit. Hiermee alleen red je het niet op het hoogste niveau. We groeiden wel binnen het toernooi. Elke wedstrijd ging het iets beter en door ons speelschema troffen we iedere volgende wedstrijd een betere tegenstander. Tot we wereldkampioen Duitsland tegenkwamen. Daar speelde we een goede wedstrijd tegen, maar scoorden wij niet genoeg en kon Duitsland een paar keer makkelijk scoren. Vervolgens was het tegen Frankrijk en Polen balen dat ze nog een extra doelpunt hadden gemaakt. Onze stijgende lijn was voorbij en tegen België ging er slechts één bal er lekker in. Zo hebben we weer genoeg punten om voor volgend jaar weer aan te werken.”

Wisselend succes

Ondertussen lieten de vrouwen hun veerkracht en groei in het toernooi zien. De dames die in een zware eerste poule zaten, startte wisselend. Nederland begon sterk tegen Denemarken en Polen, won in een uitstekende wedstrijd met 3-1 van Spanje en liet ook tegen wereldkampioen Duitsland mooie dingen zien. Tegen de Duitse dames ging het in de eerste helft lang gelijk op, maar in de tweede helft kantelde de wedstrijd in voordeel van Duitsland, wat resulteerde in een 6-2 verlies. Ook de Italiaanse dames bleken een maatje te groot voor Nederland, waardoor onze dames niet in de top 2 van de poule wist te eindigen. In de verliezerspoule met Denemarken, Zweden, Polen en wederom Spanje zat echter nog een ‘escape route’, waardoor een halve finale nog tot de mogelijkheid behoorde. De winnaar van de verliezerspoule speelt tegen de nummer vier uit de zogenaamde winnaarspoule met Duitsland, Frankrijk, Groot-Brittannië en Italië.

Beslissingswedstrijd

Een kans die onze dames met beide handen aangegrepen. Oranje won overtuigend van Denemarken (6-1), Polen (5-3) en Spanje (3-1) en Zweden (5-2) en ging met goed hoop voor een plaats in de halve finale. In de beslissingswedstrijd tegen Italië kwam Oranje echter net te kort. De dames verloren na een spannende wedstrijd, waarbij met name de Italiaanse doelvrouw de nodige reddingen moest volbrengen met 2-0. Hierdoor eindigde Nederland op een nette vijfde plaats. Gezien de uiteindelijke einduitslag, Groot-Brittannië won de finale van wereldkampioen Duitsland in de verlenging met golden goal (2-1), gevolgd door Italië en Frankrijk, een prima prestatie. “We zijn zeker tevreden over het spel en het eindresultaat. Bij de vier sterkste teams zijn de onderlinge verschillen erg klein en we hebben weer stappen gemaakt om bij de top aan te sluiten. Helaas kwamen we in de beslissende wedstrijd tegen Italië nog net te kort”, vertellen de coaches van de vrouwen Sytse van der Zwan en Maartje Sypkens. “De verdediging werd goed uitgevoerd, waardoor onze tegenstanders moeite hadden om kansen te creëren. Wij hebben veel kansen weten te creëren maar benutten de mogelijkheden nog te weinig. Aankomend jaar gaan we werken aan het optimaliseren van de verdediging en aan het benutten van onze gecreëerde doelkansen.”

De verliezerspoule zagen de coaches en het team niet als een negatieve maar als een positieve route. “Doordat wij in de tussenronde vier goede wedstrijden hebben gespeeld en overtuigend bovenaan eindigden in de poule, hadden we veel vertrouwen in de wedstrijd tegen de Italiaanse dames. Wij zagen dit eerder als een positieve route, dan dat het een negatief effect had. In de wedstrijd tegen Italië waren we niet efficiënt genoeg met onze doelkansen, iets wat de Italiaanse dames juist wel goed deden.”

Bouwen richting WK

Bij de dames onder 21 jaar maakte een groot deel van de selectie hun debuut op een EK. Met een gemiddelde leeftijd van nog geen 17 jaar kwam Oranje vaak te kort tegen de veel oudere teams. Onze meiden konden vaak in de eerste helft goed meekomen, maar in de tweede helft werd het verschil in ervaring en kracht duidelijk. Gedurende het toernooi toonde het team enorme progressie, werden er twee mooie overwinningen behaald en met een achtste plaats een goed resultaat neergezet. Met de ondersteuning van TeamKPN Sportfonds is een mooie eerste stap gemaakt in de ontwikkeling van het team en hebben ze hun potentie getoond om verder te bouwen richting het WK volgend jaar in Rome.

Uitstekend toernooi voor heren onder 21 jaar

De heren onder 21 jaar speelden dit jaar een uitstekend toernooi, maar konden hun harde werk helaas niet in een medaille omzetten. Met leuk en aanvallend spel, plaatsten de heren zich relatief gemakkelijk voor de tweede ronde. Waarin ze vervolgens met Spanje, Zwitserland en Frankrijk in een loodzware poule eindigde. Alle ploegen waren erg aan elkaar gewaagd. Op knappe wijze wist Oranje van Frankrijk te winnen, onze heren moesten om nog kans te maken op de halve finale met twee goals winnen van de Fransen. Dit deden ze ook in een sensationele wedstrijd met 6-4. Enige nadeel was dat Spanje en Zwitserland vervolgens gelijk speelden, waardoor Oranje zich niet wist te plaatsen en uiteindelijk op een zesde plaats eindigde.

De WK Kanopolo 2020 vinden van 8 tot en met 13 september plaats in Rome, Italië.

Kanovereniging Dolfijnen viert dit jaar haar 50 jarig jubileum. De vereniging in Harderwijk is een gezellige en actieve vereniging waar in de afgelopen 50 jaar veel is gebeurd. Vanuit een achtertuin in de binnenstad tot een eigen plek aan het water: 50 jaar kanovereniging Dolfijnen in Harderwijk.

De vereniging, door Aart Moerman opgericht op 23 oktober 1969 in een achtertuin in Harderwijk, kende een aantal roerige jaren. Vanuit een schuurtje in de binnenstad, zo’n 300 meter van het water naar een eigen plek aan het water, is alles begonnen met een kleine houten opslag voor kano’s. Tot 2000 was een van de hoofdactiviteiten van de vereniging naast het varen; ‘verbouwen’. Steeds weer was er uitbreiding nodig. Met beperkte middelen en al reeds gebruikte materialen realiseerde de vrijwilligers het clubhuis.

Verhuizen

In 1996 kreeg KV Dolfijnen te horen van de gemeente dat de vereniging vanwege huizenbouw moest verhuizen. Zeventien lange jaren later en veel vergaderingen met de gemeente werd in 2013 eindelijk begonnen met de bouw van de nieuwe locatie aan het Waterfront Harderwijk. Ditmaal door een aannemer, die het casco van het gebouw heeft opgeleverd. In mei 2014 was de inrichting compleet en werd de nieuwe locatie geopend door de burgemeester van Harderwijk. De vereniging bestaat voor ruim 80% uit gezinnen, waarvan een of meerdere personen actief kanovaren. De rest van de familie kan ondertussen profiteren van de nevenactiviteiten, zo kunnen zij in de winter 5 maanden elke zondag in het overdekte zwembad komen zwemmen, terwijl de kanovaarders hun Eskimorollen oefenen.

Sportieve prestaties

Uiteraard zijn er ook vele sportieve prestaties te vermelden. Zo heeft de vereniging tweemaal de wisselprijs voor het grootste aantal deelnemers op de 100 kilometer van de Veluwerally, definitief mogen behouden. In 15 jaar was de vereniging 8 keer de grootste ploeg. Lange afstanden varen zit in de genen van de Dolfijnen, mede door de ervaring van de leden aan groot open water. Vele kilometers zijn afgelegd door de leden. In 10 dagen van Basel naar Harderwijk varen, de druk bezochte Randmeertochten, de kanodemonstratie voor de koning tijdens Harderwijk 750 jaar. Maar ook maken jaarlijks ruim 600 kinderen en volwassenen kennis met de kanosport via kanoclinics rondom Harderwijk. De club beschikt over ruim 50 verenigingskano’s en 4 sups, die voor de clinics ingezet worden. Daarnaast kunnen ook leden zonder eigen materiaal hier gebruik van maken.

Oostenrijkweek

Ook de zeer actieve wildwatergroep mag niet vergeten worden. Dit jaar krijgen ze het zelfs voor elkaar om met ruim 80 leden af te reizen naar Oostenrijk in de herfstvakantie om daar een leuke en actieve vakantie te beleven op het water. De Oostenrijkweek biedt naast het wildwater en raften, mogelijkheden voor wandelaars, skiërs, klimmers en in de zomer rodelen. Daarnaast organiseert de vereniging ook een Pinksterkamp een locatie waar gevaren, gefietst en gewandeld kan worden. Iets serieuzer, maar niet minder belangrijk zijn de thema avonden over onderkoeling, reanimatie, navigatie en het weer. Ook de praktijkoefeningen met bijv. de regionale reddingbrigades zijn bijzonder leerzaam voor beide partijen. Veiligheid is voor KV Dolfijnen belangrijk en daar wordt dan ook veel op getraind op zowel vlakwater als wildwater.

Suppen

KV Dolfijnen richt zich met het kanovaren op de disciplines als toer-, zee- en wildwater/freestyle varen. Sinds 5 jaar is daar het Stand Up Paddling, oftewel suppen, bijgekomen. Omdat de vereniging vanuit het kanovaren totaal niet wedstrijdgericht zijn en de bij de vereniging aangesloten suppers wel, was enige aanpassing nodig. Ondertussen worden er steeds meer gemengde tochten gevaren en ook bestuurlijk is er integratie ontstaan. Een speciale zelf ontwikkelde en gemaakte, verrijdbaar rek biedt plaats aan 18 sups op de vereniging. Enkele kanovaarders hebben naast hun kano, ook een sup aangeschaft, omdat hier toch weer andere spieren mee getraind kunnen worden en omdat een inflatable sup makkelijker is te vervoeren dan een kano.