Ik geloof dat het begin maart was toen ik de oproep voor vrijwilligers voorbij zag komen in mijn twitterfeed. Bingo! Daar ga ik mezelf even voor aanmelden. Volvo Ocean Race Festival in Scheveningen op 18, 19 en 20 juni 2015. All said and done, ik was 'welcome aboard'. Yeah! ‘Mooie kansen creëer je zelf’, ‘Het leven is een feestje maar je moet zelf de slingers ophangen’, ‘Optimist tot in de kist’. Dat soort motto’s en een portie vastberadenheid brengen me hier en nog veel verder.

De race der races

Het klinkt misschien cliché maar als tina de tiener droomde ik er dus echt al van om onderdeel te zijn van een organisatie van een evenement van deze grootte. Wat voor de een het grand prix circuit in Monaco betekent, de NBA finals in Amerika of misschien droom jij juist wel van de lokale helden van jouw voetbalclub, dat betekenen deze racemonsters en die stoere zeebinken voor mij. Tienermeisjes die posters boven hun bed hebben van OneDirection, dat heb ik van .. Nee nee, dàt gaat te ver. Een poster van Bouwe Bekking heb ik inderdaad niet. Maar het is de race der races! Ik vind ze (de schepen) angstaanjagend snel en tegelijkertijd spreken ze een onverstoorbare kalmte uit. Het gevoel wat ik krijg bij het water; soms zo kalm en vlak als een spiegel, onze allergrootste vriend. Op andere momenten keert het zich tegen ons en is het diep, zwart en onverwoestbaar. Niet te onderschatten. De schippers en hun bemanning lijken me allemaal individueel zo trouw en oprecht als de golden retriever van de buren en toch zullen ze hun diepste geheimen en gevoelens niet snel bloot geven. Misschien vertrouwen ze die wel alleen toe aan de diepe gronden van de oceaan.

In ieder geval, een paar weken later zat ik met m’n goede gedrag op zondagmiddag op een houten bankje. Niet in de kerk maar bij de kick- off van het Volvo Ocean Race festival in Scheveningen. Zodra ik Den Haag binnen rijd en de reclameborden van Team Brunel langs de weg zie staan, schiet de adrenaline omhoog. Wat is dit gaaf! Dat ik hiervan deel uit mag maken, een kleine bijdrage kan leveren en eindelijk mag meemaken!

De kick- off verloopt goed. Wat een werk gaat er schuil achter de schermen. De organisatie is gespannen en doen hun best, misschien wel iets teveel. Ze lijken te vergeten dat het vooral ook een onvergetelijke ervaring is.

Een uur later stap ik weer in de auto, enigszins beduusd. Verwacht ik er misschien teveel van? Is het een te Amerikaanse gedachte om te denken dat ik nu vol inspiratie en energie in de auto had moeten stappen en niet had kunnen wachten om dit aan m’n vrienden te vertellen? Waarom raakt hun boodschap me niet, me een gevoel mee te geven die we de bezoekers ook willen meegeven?

Meet Q

De woensdag daarop verwachten ze me weer voor een speciale bijeenkomst voor teamleiders en specialisten. En hiervan begint m’n hartje wel sneller te kloppen. Het gevoel wat ik krijg zodra ik het terrein op loop, de geluidstesten die worden gedaan, de tenten die worden opgezet, de kleine golfkarretjes die het terrein over scheuren, deuren die voor je open gaan en opeens ‘backstage’ zijn. Dat is toch cool!

Ook mogen we kennismaken met de internationale crew van de Volvo Ocean Race. Quérine stelt zichzelf voor. Ze is Experience Manager en heeft het afgelopen jaar rond de wereld gereisd. We mogen haar Q noemen. Na maanden is ze weer terug in Nederland en dat maakt het extra bijzonder voor haar. Ik kan je vertellen; de bemanning van de Volvo Ocean Race schepen leveren topprestaties onder extreme omstandigheden maar de CREW leden… dat zijn misschien wel net zulke topatleten!

Want wanneer jij en ik zoetelijk in ons warme bed liggen, wachten zij midden in de nacht in weer en wind de stand op van team SCA die vanuit het Franse Lorient nog even wordt overgebracht naar Scheveningen. Met een beetje mazzel hebben ze een paar uur rust kunnen nemen om er de volgende dag weer met 110% voor te gaan en alle uitdagingen aan te pakken. Toch weet Q het nog steeds met veel passie te vertellen. Diep respect en bewondering. Enige jaloezie voel ik ook wel, want wat een toffe baan hebben zij mogen vervullen de afgelopen tijd.

Donderdag, it’s show time!

Vandaag arriveren dan eindelijk de boten. De grote racemonsters zullen straks voor heel even van ons allemaal zijn voor ze hun tocht hervatten richting de finish in het Zweedse Gothenborg, de thuishaven van hoofdsponsor Volvo.

Iedereen is opgeladen en wacht met smart om de boten en hun bemanning te verwelkomen. Maar ja, dat ‘er een paar boten’ aankomen wisten we zeker maar wanneer precies en hoe laat… Eh ja, dat weten we niet. 20.00 Wordt 21.00, 21.00 wordt 22.00 en al snel gaat het richting 00.00 en 01.00. Met een groep diehard zeilfans turen we aan het einde van de pier in de haven van Scheveningen over de donkere zee.

Uiteindelijk arriveert team Alvimedica als eerste om 02.34. Vergezeld door een hoop boten op het water varen zij onder luid geapplaudisseer de haven van Scheveningen binnen. Wat een spektakel! Het Nederlandse team Brunel kwam 2,5 uur later als vierde binnen. Om 05.00 ’s ochtends lagen alle zeven boten in de haven op een rij en is de vrijdag aangebroken zoals de stilte voor een herfststorm. De eerste bezoekers betreden het terrein alweer, in het mediacentrum is het een drukte van belang en bewegen de vingers haastig over de toetsen om de eerste verslagen te publiceren. Mooi. Gaaf dit. Met maar 2,5 uur slaap wordt er in hetzelfde tempo hard doorgewerkt.

Er zaten eens 7 helden op een rij

Zaterdag voelt opnieuw aan als D- day. Om 6.45 stap ik in de auto en gedurende het uur vraag ik mezelf wel even af of ik dit echt voor m’n lol en een droge boterham doe. Eenmaal aangekomen loop ik direct door naar het kloppende hart van de organisatie waar we in het mediacentrum ons voorbereiden op de persconferentie. En dan ineens weet ik het weer. Ik voel de kriebels in m’n buik, de adrenaline stijgt en de spanning neemt toe. Straks zitten ze hier allemaal op een rijtje. Alle 7 helden. Zij die maandenlang onstuimige zeeën hebben bevaren en forse winden hebben getrotseerd. Ik zat in groep 4 toen m’n broertje en ik (ja, we zijn een tweeling) op maandag na de grote zomervakantie verhaal deden van onze allereerste storm. Wat een mooie zomerse dag beloofde te worden, monde uit in een toch wel avontuurlijke oversteek vanuit Ameland naar Harlingen. Windkracht 8 met windstoten van 9 en de wind die we steeds meer op kop kregen. Nog te klein om de gevaren onder ogen te kunnen zien, kon ik er niet om lachen maar het heeft ons er gelukkig niet van weerhouden om de zeilsport te blijven beoefenen.

Hollandse gekte op het water

In de middag mocht ik het spektakel eindelijk vanaf het water meemaken. Dat was waanzinnig. Een unieke, bijzondere ervaring waar ik intens van heb genoten. De teams draaien als een geoliede machine en maken zich op voor de allerlaatste zeemijlen van de Volco Ocean Race 2014 - 2015. Ik vraag mezelf wel eens af hoe de bemanning wekenlang op elkaars lip zitten op slechts een paar m2 en een teamwork neerzetten waar de gemiddelde manager nog een puntje aan kan zuigen.

Terug bij aankomst een glimlach die sindsdien niet van m’n gezicht is verdwenen. Ik kan je nog wel vertellen hoe gezellig het in de avond was en hoe leeg het voelde toen de crew, incl. Q, zich opmaakte voor vertrek naar Gothenburg maar laat ik afsluiten met een paar woorden voor potentiële toekomstige vrijwilligers. Want mocht je het overwegen of benieuwd zijn? Gewoon doen! Je draagt een klein steentje bij aan een hele grote organisatie en mag tegelijkertijd héél dichtbij zijn. Het was gewoon een super ervaring en ik raad het je aan!